Het is mooi weer! Er op uit? Let op! In de omgeving waarin u wandelt kunt u dieren of planten tegenkomen die schadelijk kunnen zijn voor u en uw dier.

Hieronder vindt u een lijstje met de mogelijke gevaren. Het kan zijn dat een aantal van deze gevaren zich niet bij u in de buurt bevinden, maar bijvoorbeeld wel wanneer u ergens op visite gaat of wanneer u met vakantie gaat.

Berenklauw

Wanneer honden en mensen in aanraking komen met het sap van de berenklauw kan er binnen 24 uur een ontstekingsreactie ontstaan (dus ook enige tijd na de wandeling).
Er ontstaan rode vlekken, bulten, blaren en eventueel (brand-)wonden. Sommige honden kunnen ook last krijgen van ademhalingsproblemen en moeite met slikken. Het gedeelte van de huid dat met het sap in aanraking is gekomen wordt gevoelig voor UV-straling (zonlicht). Wanneer deze plekken ontstaan, ga dan direct naar een dierenarts!

Wees alert op berenklauwen tijdens het uitlaten van de hond. Het aantal berenklauwen neemt de laatste jaren in Nederland snel toe.

De plant is te herkennen aan de witte bloemschermen en de grote behaarde bladeren. Het groeit vaak langs de waterkant en in bermen. Er zijn 2 soorten: de gewone berenklauw (wordt +/- 2 meter hoog) en de reuzenberenklauw (wordt +/- 5 meter hoog). Deze laatste heeft ook herkenbare rode vlekken op de stengel.

Eikenprocessierups

De eikenprocessierups is een bladetende rups die vooral op eiken voorkomt. Het is een rups van een nachtvlinder genaamd eikenprocessierupsvlinder die in Nederland voorkomt.

De eitjes van de rups komen uit in het voorjaar zodra de eerst jonge eikenbladeren tevoorschijn komen. In Nederland en Vlaanderen ontwikkelt de rups zich af en toe in zulke grote aantallen dat van een plaag gesproken kan worden. De processierups zit vooral aan de zonnige zuidkant van de eikenstammen langs lanen en erfbeplantingen.
De nesten bestaan uit een dicht spinsel van vervellingshuidjes met (brand)haren en uitwerpselen.

De brandharen van de rups vormen een gevaar voor mens en dier. De haren zijn 0,2 tot 0,3 mm lang. Elke rups heeft er honderdduizenden tot een miljoen van. Het zijn pijlvormige haren die bij bedreiging worden afgeschoten. De haren kunnen dan makkelijk de huid, de ogen en de luchtwegen binnendringen. De rupsen hoeven niet te worden aangeraakt om in contact te komen met de brandharen. De haartjes verspreiden zich met de wind en kunnen zo in contact komen met mens en dier.

Als meest voorkomende klachten bij honden (en paarden) zie we zwelling en roodheid van de lippen en het slijmvlies in de bek. De tong kan gaan zwellen en er kunnen blaren ontstaan. Het dier kan gaan kwijlen en moeite krijgen met slikken.
De dieren krijgen last van erg veel jeuk. Huidklachten zoals rode bultjes met jeuk komen minder voor doordat dieren over het algemeen een dichte vacht hebben. Het kan wel voorkomen dat er op de minder behaarde of kale huid (zoals de buik) toch pijnlijke, rode bultjes en blaasjes verschijnen die jeuk geven. Heftig krabben verergert het probleem, want door het krabben worden de haartjes verspreid over een groter oppervlak. Ook kunnen door het krabben de blaasjes open gaan en ontsteken.

Wanneer er haartjes in de ogen terecht komen levert dit binnen een paar uur een heftige reactie op. Hierbij zien we ook zwelling en roodheid en het gaat gepaard met veel jeuk en soms ook met ontstekingen. Bij inademing kunnen de brandharen ook irritatie geven aan de luchtwegen, met name de neus, keel en het bovenste gedeelte van de luchtpijp. Daarnaast kunnen ze diarree en koorts krijgen. Bij klachten is het verstandig de haartjes weg te wassen. Draag daarbij handschoenen!

Neem bij klachten en bij twijfel contact op met een dierenarts.

Grasaren

Grasaren lijken onschuldig, maar ze kunnen veel ongemak en pijn veroorzaken en kunnen zelfs de dood tot gevolg hebben. Grasaren breken van de wilde grassen af wanneer de hond er doorheen loopt.

Grasaren hebben een scherpe punt aan de voorkant en aan de achterkant kleine weerhaakjes. Als grasaren in de vacht terecht komen, kruipen ze steeds dieper en kunnen ze zelfs de huid indringen met pijn en een ontsteking als gevolg. Vaak kruipen ze bij honden tussen de tenen. Maar ook komen ze soms in oren, ogen, neus, keel en longen terecht.

Houdt in de gaten of de hond of kat veel niest of met zijn hoofd schudt. Dit zou kunnen betekenen dat hij last heeft van een grasaar. Maak in dit soort gevallen altijd een afspraak met een dierenarts om grasaren (en de anders nare gevolgen) uit te sluiten!

Adderbeten

De adder is een koudbloedig reptiel, dat zich voornamelijk op de hei en aan de rand van de bossen ophoudt. Ze komen vooral tevoorschijn tijdens warm weer om te zonnen. Wanneer de adder een warmere temperatuur aanneemt kan hij ook veel sneller bewegen dan wanneer hij kouder is.

Adders zijn te herkennen aan de donkere zigzagstreep die over de rug loopt. De mannetjes zijn grijs gekleurd, de vrouwtjes bruin. De adder is de enige giftige slang die in Nederland in de natuur voorkomt. Ondanks dat dit een schuw dier is, is het verstandig op te letten, vooral wanneer je met de hond op de heide gaat wandelen. Als de hond de adder verstoort, dan kan deze zich bedreigd voelen, de aanvalshouding aannemen en sissen. Voor de hond vaak een uitnodiging tot nadere kennismaking, met als gevolg dat de slang zich soms verdedigt door te bijten. Een beet van een adder betekent niet noodzakelijk een injectie van gif. Een droge beet is zichtbaar, maar geeft geen lokale reactie. Een infectie is wel mogelijk.

De symptomen treden meestal een half uur tot enkele uren na de beet op.
De meest voorkomende zijn: Intense pijn ter hoogte van de wond, zwelling van het gebeten lichaamsdeel, misselijkheid, braken, buikpijn, verhoogde hartslag. Andere symptomen zijn ook mogelijk, afhankelijk van de ernst van de beet.

Het gif van de adder veroorzaakt afbraak van rode bloedcellen en kan de volgende verschijnselen veroorzaken: zwellingen, verkleuringen, daling van de bloeddruk, weefselbloeding, klontering van het bloed en uiteindelijk hartstilstand. Indien het gif gelijk in de bloedbaan terecht is gekomen leidt dit tot acute shock met meestal de dood als gevolg.

Wanneer uw hond na de wandeling op de heide plotseling ziek wordt en enkele van de hierboven beschreven verschijnselen vertoont, dan kun je overwegen dat de hond het slachtoffer van een slangenbeet zou kunnen zijn. Kijk in dat geval de hond goed na (vooral de neus en de poten) en zoek naar 2 kleine gaatjes die ongeveer 1 cm naast elkaar staan met daarbij een rode zwelling.

Zorg ervoor dat de hond rustig blijft zodat de bloedsomloop niet versneld wordt.
Onthoudt het tijdstip dat de hond mogelijk gebeten is en geef dit door aan de dierenarts.
Er bestaat tegengif tegen het gif van de adder. Al is dit makkelijker te verkrijgen voor mensen dan dieren.